تکنیک‌های نورپردازی

سه تکنیک اصلی نورپردازی وجود دارد که هر کدام شامل متغیرهای بسیاری هستند.

نورپردازی کلی

این مهارت همه جای محل را با کم‌ترین تفاوت روشن می‌کند. این کار را می‌توان با نصب چراغ‌های توکار در سقف، چراغ‌های رو به بالا در کف و یا چراغ‌های آویز سقفی و استفاده از سیستم انعکاسی برگشتی، انجام داد.

نورپردازی موضعی

در این تکنیک چراغ ها در نزدیکی محل کار نصب می‌شوند، بنابراین چراغ‌های روی میزها نیازهای طراحی را مرتفع کرده و چراغ‌های پراکنده، محیط اطرف را روشن می‌کنند. این تکنیک در ساخت و سازهای غیرمبتنی بر اطلاعات دقیق که در آن موقعیت میزها معلوم نیست توصیه نمی‌شود. زمانی که جانمایی مشخص باشد، می‌توان از چراغ‌های سقفی استفاده کرد اما بهتر است که ثابت باشند. چراغ‌های زمینی یا میزی می‌توانند گزینه بهتری باشند.

نورپردازی پیرامون کار

احتمالا این تکنیک تطابق‌پذیرترین و منعطف‌ترین روش است، ولی معمولا بستگی به کاربران دارد که میز یا چراغ خود را تأمین کنند. نورپردازی پیرامونی فقط 200 تا 300 لوکس نور می‌خواهد ، درحالیکه یک لامپ فلورسنت کوچک کم مصرف (9 تا 13 وات) می‌تواند 200 تا 300 لوکس نور اضافی تولید کند. شاید این تکنیک راه حل خوبی برای کم مصرف کردن انرژی باشد، ولی باید دقت کرد که نور بتواند محیط را کاملا روشن کند. این تکنیک نیز برای چراغ‌های ثابت، نیمه ثابت، معلق و چراغ‌های از پایین به بالا مناسب است. یکی از روش‌های معمول در اروپا ترکیب نور بالا به پایین و پایین به بالا با یکدیگر در یک طبقه است. این واحدها با کنترل مجزا می‌توانند به عنوان نورپردازی موضعی به حساب آیند.